XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

- Ez, ez daukat hori jateko gogorik.

Kafesnea, marmelada eta gurinik ba al duzu?

- Bai horixe! Gera zaitez hor lasai.

Neuk gertuko dut dena.

Ohean gosalduko dugu, handikien modura.

Irribarrea loratu zitzaion gizonari.

Neskatxak ez zuen zirkinik egiten.

- Ez al zenuke hemen gelditu nahi?- ekin zion gizonak, berriz ere ohean, xerra puskari hortzak sartuz.

Nik ahal dudan ongien hartuko zintuket... beno... esan nahi nuke...

Neskatxa ogitan marmelada-gurinak igurtzi eta geldiro jaten ari zen, serio eta muker.

- Oso emakume isila zara.

Izena nola zenuela esan zenduan? - Ez nizun esan.

- Eta orain esango al didazu? Mesedez! - Idoia.

- Bai izen polita! Ni, berriz, Joxe naizela zazpi bider edo esan nizula uste dut.

Zer moduzkoa dago kafesnea? - Ona.

- Pozten naiz. Zergatik ez zara nirekin bazkaltzera gelditzen? Otordua prestatzen oso antzetsua naiz.

Gainera, gaur igandea denez gero, zuretzat paratuko nituzke...

Neskatxak erantzun gabe gosariari segitzen zion.

- Ez jana egiten bakarrik, baina.

Agitz asmakorra naiz bestela ere.

Aztia ere ba naizela esaten didate lagun batzuk.

Ez didazu sinesten, ez da? Aztia naiz, bada; bai!